Zojuist had ik een gesprek met Jolanda. Een bibliothecaresse van ruim 50 jaar. Ze had zich ingeschreven, maar wilde na twee partnervoorstellen stoppen. Het bracht te veel emoties met zich mee. De consulent had haar uitgebreid gesproken, maar had het gevoel dat ze haar niet genoeg bereikte en vroeg of ik eens in gesprek met Jolanda wilde. Volgens de consulent was Jolanda goed bemiddelbaar en waren de partnervoorstellen goed verlopen, geen enkele reden om de bemiddeling af te breken. Ze gunt Jolanda een liefdevolle relatie en vind het zo jammer als ze op geeft. Want daar komt het op neer als de bemiddeling stopt. Kwam dit door een angst voor afwijzing?
Jolanda vroeg zich af, of ze dit wel wilde, of ze niet beter in haar veilige cocon kon blijven zitten. Dat is wat een gewond dier ook doet: zich terug trekken in een grot om de wonden te likken. Maar als je daarna daar blijft zitten, wordt dat veilige holletje je gevangenis. Je ontzegt jezelf het meest wezenlijke in ons leven: de liefde.
Toen Jolanda me vertelde over hoe de kennismaking was verlopen met de twee voorgestelde heren, moest ik in mezelf lachen. Zo typisch voor veel van de mannen van die leeftijd. De eerste man belde niet, dus belde Jolanda. Hij nam op, ze vroeg of het gelegen kwam, hij was televisie aan het kijken. Ze moest voor haar gevoel het gesprek echt op gang houden, had niet het gevoel dat hij interesse had, dus heeft ze geen afspraak gemaakt. Met de man die vervolgens aan haar werd voorgesteld, maakte ze een afspraak. Anderhalf uur duurde deze ontmoeting, daarna vroeg hij aan Jolanda: “Wat zullen we doen?”. “We bellen wel”, zei ze. De volgende dag belde hij. Jolanda had de conclusie getrokken dat hij haar niet leuk vond en heeft de eer aan zichzelf gehouden. Ze heeft hem gezegd dat het haar beter leek om geen afspraak te maken.
In ons telefoongesprek vertelde ze me dit letterlijk (“de eer aan mezelf” zijn haar woorden). “Blijkbaar ben ik geen leuke vrouw, want ze waren niet echt geïnteresseerd”. Maar oh oh oh, wat is dit cliché. Het is zo typisch voor mensen die beschadigingen in het verleden hebben opgelopen om maar iemand af te wijzen uit angst voor afwijzing. En angst is een hele slechte raadgever… de reactie van de voorgestelde mannen is ook weer zo typisch voor veel mannen van die leeftijd.
Wellicht is het ook een soort beschermingsmechanisme, om niet te veel initiatief te tonen en het over je heen te laten komen. Want juist de meest betrouwbare, liefdevolle mannen, lijken in het begin zo passief. Het lijkt wel of ze eerst moeten ontdooien, wil hun ware aard naar boven komen en je er een leuk, gezellig maatje aan hebben. Vaak pas bij de derde ontmoeting leer je iemand kennen zoals die echt is.
Getrouwd geweest met een man die later, nadat ze al gescheiden was, autistisch bleek te zijn. Dit huwelijk heeft haar veel schade berokkent. Haar eigenwaarde, vooral op het gebied van vrouw-zijn, kreeg een enorme deuk. Ik zocht in de bemiddelingsadministratie op, wat de voorgestelde mannen over Jolanda hadden gezegd. Beide heren hadden teruggekoppeld, dat ze het jammer vonden dat ze geen afspraak meer wilde maken. Ze vonden haar wel een leuke vrouw. Jolanda heeft niet de eer aan zichzelf gehouden, ze heeft uit angst een impulsieve daad verricht door de afspraak af te houden. Een gemiste kans dus.
Ik heb met haar afgesproken dat ze zich niet meer door haar angst laat regeren. En ook niet door die hoge verwachtingen, die altijd leiden tot teleurstellingen. We hebben afgesproken dat ze de volgende keer niets meer en minder dan een gezellige eerste ontmoeting als doel stelt. Een eerste oriëntatie. Een gezellige wandeling van een half uurtje, een kopje koffie en dan een vervolgafspraak. Rustig aan. Niet kijken of je wat voor elkaar bent, maar een ontmoeting van mens tot mens.